غالبا انسان ها، وقتی می خواهند غذایی بخورند مواظب هستند و اگر ذره ای شن یا آلودگی در غذا پیدا کنند، آن را خارج می کنند. اما در برابر ایدئولوژی و طرز تفکرها بی توجه به اینکه چه چیزی در داخل آن ایدئولوژی و طرز تفکر هست، به راحتی آن را می بلعند! امروز طرز تفکرها و ایدئولوژی هایی وجود دارد، که درون آن ها نه یک ذره شن، بلکه پاره های آجر موجود است! ولی ما در مقابل، هیچ احساس ناراحتی نسبت به بلعیدن و خوردن آن ها نمی کنیم! به این دلیل که بر خلاف توجه به غذای جسممان، نسبت به غذای فکرمان، هیچ حساسیتی نداریم. هنگام فهمیدن و پذیرش این تفکرها، نمی بینیم که در درونشان چه هست؟ ... برگزیده ای از سخنرانی «تبیین تبیین جهان ۸ »
طبقه بندی موضوعی
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۱۰)
- آبان ۱۳۹۶ (۲)
- مرداد ۱۳۹۶ (۵)
- تیر ۱۳۹۶ (۵)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲)
- فروردين ۱۳۹۶ (۵)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۲)
- دی ۱۳۹۵ (۴)
... برای دیدن اندازه اصلی، بر روی تصویر تلیک نمایید ...
در مورد مصداق واژه «مستضعف»، عده ای پافشاری می‌کنند و فکر می‌کنند که فقط کارگر یا کشاورز «مستضعف» است. در صورتی که به اعتقاد خود من کارگر در نقشش، گر چه فقط ابزار کار از او گرفتند، نیروی کارش را از او گرفتن، ولی او «مستضعف» نیست. حال یک کارگر را با یک دانشجو مقایسه کنید. کدام یک مستضعف تر است؟ کدام یک درجة استضعافشان بیشتر است؟ بنده فکر می‌کنم آنهایی مستضعف‌تر هستند که ظرفیت و امکانات بیشتری به لحاظ فکری دارند و استفادة کمتر از امکاناتشان می کنند، بنابراین هیچ کس از نظر باروری فکری ـ نسبت به اقشار دیگر جامعه ـ به اندازة قشر دانشگاهی و دانشجو امکانات برای باروری فکری ندارد. به همین جهت، به نظر من قشر دانشجو، از همه مستضعف‌تر است. این استضعاف نه از نظر مالی، بلکه از نظر فکری است. چون قشر دانشجویان به لحاظ علمی و جایگاه اجتماعی، در موضع خاصی قرار گرفته که هیچ کس هم جرات نمی‌کند طرفش بیاید! البته اینکه می گوییم دانشجویان نسبت به سایر اقشار جامعه، امکانات بیشتری برای باروی فکری دارند، در این مقایسه، حساب روحانیون از دانشجویان جداست. زیرا اگر قرار باشد امثال ما دانشجویان چیزی یاد بگیریم، باید از روحانیت فرا بگیریم. در حالی که در قبل از انقلاب، جامعه بین دانشجویان و روحانیون فاصله انداخته بود. (برگزیده ای از سخنرانی «مذهب در بوته تاریخ» موجود در رایت بیداری ۳)
جناب سرهنگ (پدر شهید) آدم خوش‌فکری بود؛ نان‌های خشک ارتش را فروخت و نرده‌ها و نمای مسجد کنار بیمارستان را ساخت؛ پرهای مرغ‌های آشپزخانه را هم فروخت و چمن‌کاری محوطه‌ی بیمارستان را انجام داد؛ حتی فضله‌ی کبوترهای آنجا را جمع می‌کرد و می‌فروخت و پولش را به زخمی می‌زد.
نظم پدر هم زبانزد بود. می‌توانستی ساعتت را با کارهایش تنظیم کنی. وحید میراث‌دار همین ویژگی‌های پدرش شد؛ پر کار و با اراده و مهم‌تر از همه، شجاع در انجام دستورات دین. مؤذن پادگان ارتش در زمان دین‌ستیزی رضاخانی، مربی پسری شد که سخنران منابر ضد ظلم در دوران محمدرضا بود.
*براساس کتاب « #دیالمه»، ص ۱۶ / « #آقا_وحید»، ص ۱۱
... برای دیدن اندازه اصلی، بر روی تصویر تلیک نمایید ...
حجت الاسلام پناهیان: «بنده کماکان الگوی جدیدی برای یک دانشجوی دین‌شناس و عالم دینی شناس، پیدا نکرده‌ام، و همان الگویی را که بارها اعلام کرده‌ام در اینجا نیز برای شما معرفی می‌کنم؛ یعنی «شهید دیالمه». ایشان می‌توانست عالم خوب را از عالم بد تشخیص دهد و بین علمایی که مشهور بودند علمای خوب انقلابی را تفکیک می‌کرد و قدرت و فهم این کار را داشت.»
📚|برش هایی از زندگی و مبارزات شهید دکتر عبدالحمید دیالمه
گردآورنده کتاب:حجت احمدی زر | محمدمهدی خالقی
ناشر کتاب: دفتر نشر معارف
این کتاب ( #آقاوحید) حاوی مجموعه خاطراتی از آن شهید بزرگوار در قالب ویژگی های او از دوران کودکی تا تحصیل، مبارزات قبل از انقلاب، مبارزات بعد از انقلاب، کارهای علمی، سیاسی و فرهنگی، نمایندگی مجلس، استادی دانشگاه و … می باشد که در قالب داستانک و با ذکر راوی آن ها در گوشه ای از صفحات به گونه ای که قالب داستانک وار کتاب دچار مشکل نگردد، آماده سازی شده است.